Wurlitzer Jukebox Geschiedenis

Bedrijfsgeschiedenis

De familie Wurlitzer begon in 1659 met het kopen en verkopen van muziekartikelen in Saksen.

Rudolph Wurlitzer kwam in 1853 naar de Verenigde Staten en begon daar tijdens de burgeroorlog een importbedrijf met de verkoop van instrumenten aan de Amerikaanse regering. Al snel werd hij de grootste leverancier van instrumenten in Amerika. Rudolph verkoopt via een winkelketen in Chicago. Zo probeert Wurlitzer een llijn piano’s op de markt te brengen die hij vervaardigde. Het duurt niet lang voordat Rudolph een muntgleuf aan een pianola bevestigde. Zo begon de op munten werkende muziekboom van de late jaren 1800.

Kort na het begin van de 20e eeuw werd Wurlitzer bekend om de grote theaterorgels die geluid maakten voor stomme films. 

Deze grote Wurlitzer orgels én vele andere soorten automatische instrumenten werden vervaardigd in een grote fabriek in North Tonawanda, NY. De fabriek, het pand, bestaat nog steeds. Rudolph Wurlitzer stierf in 1914 en liet het bedrijf na aan zijn drie zonen. Toen uiteindelijk de vraag naar theaterorgels en automatische piano’s afnam, maakte Wurlitzer moeilijke tijden door. Door de depressie van 1929 ging het bedrijf mede daardoor bijna failliet. In 1933 sloot Fanny,de jongste zoon van Rudolph, een deal met Homer Capehart. Wurlitzer zou een door “Erickson” ontworpen muntfonograaf gaanvervaardigen, de “Debutante”.

De intrekking van het verbod stond voor de deur en de vraag naar muziek op muntjes stond op het punt te exploderen. 

En dat deed het want in 1937 had Wurlitzer maar liefstmeer dan 100.000 grammofoons verkocht. Wurlitzer domineerde de met munten werkende fonograaf tot de introductie van de 45-toerenplaat. Op dat moment kon het mechanisme van Wurlitzer tot 24 platen afspelen, waarbij ookslechts één kant werd afgespeeld. Seeburg introduceerde een nieuw mechanisme dat 50 platen kon bevatten en beide kanten kon spelen. Wat een échte jukebox met 100 selecties opleverde. Wurlitzer deed veel pogingen om hiermee te concurreren door nieuwe mechanismen voor Wurlitzer machines te ontwikkelen. Helaas slaagde men er nooit in om Seeburg’s dominantie van de jukeboxmarkt in te halen. Operators in het begin van de jaren vijftig beschouwden de nieuwe Wurlitzer-mechanismen als overdreven complex én niet bijzonder betrouwbaar. 

Nadat Wurlitzer in het begin van de jaren ’60 en het begin van de jaren ’70 bijna de jukeboxen had opgegeven…

Gaf Wurlitzer in 1973 nog een laatste zucht en probeerde een nostalgisch ogende jukebox te maken genaamd de “1050”. Met slechts 1.600 geproduceerde exemplaren was de inspanning niet goedgenoeg om terug te brengen wat ooit de grootste jukeboxfabrikant was. Wurlitzer hield stand tot in de jaren ’70. Maar toen eenmaal de vraag naar jukeboxen afnam, nam ook de Wurlitzer-fabriek af en ging uiteindelijk failliet in 1974. Het jukebox-merk en de handelsmerken werden verkocht aan Wurlitzer’s eigen Duitse dochteronderneming: Deutsche Wurlitzer GmbH. Wurlitzer bleef wel piano’s produceren en ditbedrijf werd in 1985 gekocht door de Baldwin Piano Company. Op dat moment is dit bedrijf de grootste pianofabrikant in de VS. Baldwin had echter al te kampen met inkomstenproblemen en kon hij zijn marktpositie niet behouden. Wurlitzer werd in 2001 gekocht door Gibson Guitar Corporation, een bekend merk voor gitaren. In 2006 kocht Gibson ook Deutsche Wurlitzer GmbH. 

Wurlitzer jukeboxen te koop uit museum De Panne bij The Stocklot Company:

Jukeboxen met de naam Wurlitzer waren in productie totdat het bedrijf in 2013 stopte met produceren. 

In januari 2013 ging Deutsche Wurlitzer GmbH zelfstandig verder toen durfinvesteerders het van een faillissement redden en het van Gibson kochten. Echter al een maand later, in februari 2013, wordt het faillissement aangevraagd, maar dat kan in het najaar van dat jaar worden afgewend. Desondanks werden er geen jukeboxen meer geproduceerd. Ten slotte is in 2015 de insolventieprocedure opnieuw gestart en in maart 2016 uitgevoerd. Dat was het einde van het bedrijf Wurlitzer.